Naar de toppen van de Andes
Door: Aad
Blijf op de hoogte en volg Hanneke
14 December 2014 | Argentinië, Salta
Een dag naar de toppen van de Andes
Vandaag een rustdag. Dat is ook wel nodig na een lange zaterdag. Om 7 uur zijn we vertrokken om rond 20.30 uur te worden afgezet bij ons stekje. Een mooi stekje trouwens. Midden in het centrum met een prima verzorging waaronder ook het gebruik van de keuken.
Beter kan niet.
Hanneke heeft het te druk met het uitzoeken van de foto’s, waardoor jullie het nu met een andere verslaggever moeten doen.
Een lange dag: vele kilometers rijden die uiteindelijk moesten leiden tot een bezoek aan de hoogste toppen van de Andes met onderweg vele bezienswaardigheden. De keuze uit de honderden foto’s zal dan ook moeilijk zijn om jullie een beeld te kunnen geven wat we allemaal hebben gezien.
Uiteindelijk zijn we heel dicht in de buurt gekomen van de grens met Chili en Bolivia. Dat is ook wel de zien aan de sterk indiaanse afkomt van de bevolking maar ook van de dierenwereld. Het wemelt er van de lama’s en guanaca,s (de Chileense lama). De bevolking leeft in lemen huisjes, die zijn gebouwd uit lemen stenen met een dikte van 30 centimeter gebakken door de warmte van de zon. Voor een isolatieadvies kun je ben hen terecht. Het is altijd rond de 20 graden. Dat is knap bij temperatuursverschillen van soms meer dan 60 graden: van 20 graden vorst tot 40 graden bloedhitte. Op een dag kunnen de temperatuursverschillen soms meer dan 40 graden zijn.
Ook de lama’s hebben een vacht die deze temperatuursverschillen moeiteloos kunnen opvangen. Wat een dikke vacht!. Niet voor niets worden er mutsen en truien van gemaakt om het klimaat weerstand te kunnen bieden.
Ook de natuur heeft zo zijn typische kenmerken van een woestijnlandschap met metershoge bloeiende cactussen.
Op ons verlanglijstje stond een bezoek aan dat gebied met de trein naar de Wolken, de beroemde Tren a las Nubes. Een trein die een bepaalde periode van het jaar op zaterdagmorgen vertrekt vanaf het station in Salta en zich een weg door het gebied baant dat bestaat uit 21 tunnels, 29 bruggen, 13 viaducten en vele duikers en afgronden. Uiteindelijk duurt de reis 14 uur en wordt een hoogte bereikt van 4.200 m met een adembenemend uitzicht over het Andes landschap.
Helaas de trein rijdt al een paar maanden niet. Puntje onderhoud!. In juli is de laatste rit geweest en zijn reizigers gestrand. Na een onoplosbaar technisch probleem stopte de trein er mee en zijn de passagiers met bussen opgehaald. Hoe krijgen we de trein weer aan het rijden?. Dat zal lastig worden omdat iedereen zich op het gebied van aansprakelijkheid zich achter elkaar verschuilt. Een bekend probleem niet waar.
Een punt zal ook wel het belang van organisatoren van de dagtochten die per bus worden gehouden zijn. Die zitten niet op deze concurrent te wachten. Zij organiseren dagtochten die dezelfde route volgen. Het is toch wel te hopen dat de trein weer gaat rijden. Het is toch een staaltje van technisch vernuft omdat voor elkaar te krijgen in zo’n ontoegankelijk gebied met zulke enorme hoogte verschillen. De trein is destijds aangelegd ter ontsluiting van de mijnbouw in dit gebied. Er worden heel veel mineralen en andere grondstoffen gewonnen.
Wij hebben het dus met de bus gedaan en regelmatig het spoor van de trein gekruist waaronder het hoogste en langste treinviaduct. Het is 224 meter lang en 63 meter hoog. Wij zijn er niet over heengereden maar hebben aan de voet van het viaduct gestaan. Indrukwekkend !!.
Via een paar dorpjes waaronder Santa Rosa de Tatil, waar we een museum hebben bezocht, kwamen we in San Antonia de los Cobros aan waar we het station van de trein naar de Wolken hebben bezocht. Met als verrassing een echt pompstationnetje voor de productie van drinkwater!. Niet te geloven, dat moet wel het hoogste pompstationnetje ter wereld zijn. Het ligt op een hoogte van bijna 3.800 meter. Je vraagt je af of er wel water in de grond zit. Dat is het geval. Op deze hoogte zijn waterbronnen die voor (drink)water zorgen.
De hoogteverschillen zijn deze dag groot geweest. Begonnen op 1.100 meter In Salta gaat het snel omhoog van 3.100 meter in het eerstgenoemde dorpje tot 3.800 meter in San Antonia de los Cobres. Uiteindelijk hebben wij een hoogte bereikt van bijna 4.200 meter. Hogere toppen zijn er natuurlijk wel maar zijn niet bereikbaar.
De hoogte hebben we goed doorstaan. Vooral rustig aandoen, niet bukken en af en toe een wat licht gevoel in je hoofd. De plaatselijke bevolking heeft er geen last van. De kinderen rennen gewoon rond en er is zelfs een voetbalveld waarop wordt gespeeld.
Hoe ziet zo’n landschap er dan uit. Het wordt een Puna genoemd. Een landschap waarin 3 werelden bij elkaar komen: aarde, zout en lucht. Het kenmerk is een hoog plateau, boven de 3.500 meter, met toppen van bergen of (zwarte)vulkanen met eeuwige sneeuw, zoutmeren en een eindeloos woestijnlandschap. Het klopt ook nog, we hebben het gezien. Toch wonen er mensen, leven er dieren en kom je zelfs motoren tegen!. Zij liever dan ik.
Het weer was heel mooi: temperatuur rond de 25 graden met een knalblauwe blauwe lucht met een felle zon. Dat is niet altijd geval. Het kan ook flink regenen.
Wij vertrokken uit Salta met bewolking, het is het begin van de regentijd, maar hoe hoger we kwamen des te meer liet de zon zich zien met uiteindelijk een wolkenloze hemel met en wel heel fel schijnende zon. Flink insmeren dus, hoofd bedekt en veel drinken.
Na een stop (lunch) in San Antonia de los Cobres zijn we doorgereden het hoogste punt dat wij die dag hebben reikt: bijna 4.200 meter. Een weg met veel haarspeldbochten, diepe afgronden maar prachtige vergezichten.
Op de weg er naar toe kwamen we langs de zoutmeren. Uitgestapt en rondgelopen. Een dubbele zonnebril is nog niet voldoende: verblindend dat witte landschap.
De zoutmeren lagen nu droog en het zout werd nu gewonnen. In de regentijd vullen de meren zich met regenwater dat uit de bergen komt en langs vulkanen stroomt en zout meeneemt waarmee de meren worden gevuld. De zon zorgt er voor dat het water verdampt en het zout overblijft. Het zout wordt na bewerking gebruikt voor consumptie, veevoer en als grondstof in de cosmetica.
Er moet veel worden gedaan om het zout te winnen. De mensen verdienen helaas het zout in de pap er niet mee. Een ton zout brengt 48 shilling op, nog geen 4 euro per ton!!.
Heel veel beleefd en gezien op deze dag, te veel om allemaal op te schrijven en te laten zien.
Uit de honderden foto’s hebben we er een aantal uitgekozen. Kijk zelf maar.
Vandaag een rustdag. Dat is ook wel nodig na een lange zaterdag. Om 7 uur zijn we vertrokken om rond 20.30 uur te worden afgezet bij ons stekje. Een mooi stekje trouwens. Midden in het centrum met een prima verzorging waaronder ook het gebruik van de keuken.
Beter kan niet.
Hanneke heeft het te druk met het uitzoeken van de foto’s, waardoor jullie het nu met een andere verslaggever moeten doen.
Een lange dag: vele kilometers rijden die uiteindelijk moesten leiden tot een bezoek aan de hoogste toppen van de Andes met onderweg vele bezienswaardigheden. De keuze uit de honderden foto’s zal dan ook moeilijk zijn om jullie een beeld te kunnen geven wat we allemaal hebben gezien.
Uiteindelijk zijn we heel dicht in de buurt gekomen van de grens met Chili en Bolivia. Dat is ook wel de zien aan de sterk indiaanse afkomt van de bevolking maar ook van de dierenwereld. Het wemelt er van de lama’s en guanaca,s (de Chileense lama). De bevolking leeft in lemen huisjes, die zijn gebouwd uit lemen stenen met een dikte van 30 centimeter gebakken door de warmte van de zon. Voor een isolatieadvies kun je ben hen terecht. Het is altijd rond de 20 graden. Dat is knap bij temperatuursverschillen van soms meer dan 60 graden: van 20 graden vorst tot 40 graden bloedhitte. Op een dag kunnen de temperatuursverschillen soms meer dan 40 graden zijn.
Ook de lama’s hebben een vacht die deze temperatuursverschillen moeiteloos kunnen opvangen. Wat een dikke vacht!. Niet voor niets worden er mutsen en truien van gemaakt om het klimaat weerstand te kunnen bieden.
Ook de natuur heeft zo zijn typische kenmerken van een woestijnlandschap met metershoge bloeiende cactussen.
Op ons verlanglijstje stond een bezoek aan dat gebied met de trein naar de Wolken, de beroemde Tren a las Nubes. Een trein die een bepaalde periode van het jaar op zaterdagmorgen vertrekt vanaf het station in Salta en zich een weg door het gebied baant dat bestaat uit 21 tunnels, 29 bruggen, 13 viaducten en vele duikers en afgronden. Uiteindelijk duurt de reis 14 uur en wordt een hoogte bereikt van 4.200 m met een adembenemend uitzicht over het Andes landschap.
Helaas de trein rijdt al een paar maanden niet. Puntje onderhoud!. In juli is de laatste rit geweest en zijn reizigers gestrand. Na een onoplosbaar technisch probleem stopte de trein er mee en zijn de passagiers met bussen opgehaald. Hoe krijgen we de trein weer aan het rijden?. Dat zal lastig worden omdat iedereen zich op het gebied van aansprakelijkheid zich achter elkaar verschuilt. Een bekend probleem niet waar.
Een punt zal ook wel het belang van organisatoren van de dagtochten die per bus worden gehouden zijn. Die zitten niet op deze concurrent te wachten. Zij organiseren dagtochten die dezelfde route volgen. Het is toch wel te hopen dat de trein weer gaat rijden. Het is toch een staaltje van technisch vernuft omdat voor elkaar te krijgen in zo’n ontoegankelijk gebied met zulke enorme hoogte verschillen. De trein is destijds aangelegd ter ontsluiting van de mijnbouw in dit gebied. Er worden heel veel mineralen en andere grondstoffen gewonnen.
Wij hebben het dus met de bus gedaan en regelmatig het spoor van de trein gekruist waaronder het hoogste en langste treinviaduct. Het is 224 meter lang en 63 meter hoog. Wij zijn er niet over heengereden maar hebben aan de voet van het viaduct gestaan. Indrukwekkend !!.
Via een paar dorpjes waaronder Santa Rosa de Tatil, waar we een museum hebben bezocht, kwamen we in San Antonia de los Cobros aan waar we het station van de trein naar de Wolken hebben bezocht. Met als verrassing een echt pompstationnetje voor de productie van drinkwater!. Niet te geloven, dat moet wel het hoogste pompstationnetje ter wereld zijn. Het ligt op een hoogte van bijna 3.800 meter. Je vraagt je af of er wel water in de grond zit. Dat is het geval. Op deze hoogte zijn waterbronnen die voor (drink)water zorgen.
De hoogteverschillen zijn deze dag groot geweest. Begonnen op 1.100 meter In Salta gaat het snel omhoog van 3.100 meter in het eerstgenoemde dorpje tot 3.800 meter in San Antonia de los Cobres. Uiteindelijk hebben wij een hoogte bereikt van bijna 4.200 meter. Hogere toppen zijn er natuurlijk wel maar zijn niet bereikbaar.
De hoogte hebben we goed doorstaan. Vooral rustig aandoen, niet bukken en af en toe een wat licht gevoel in je hoofd. De plaatselijke bevolking heeft er geen last van. De kinderen rennen gewoon rond en er is zelfs een voetbalveld waarop wordt gespeeld.
Hoe ziet zo’n landschap er dan uit. Het wordt een Puna genoemd. Een landschap waarin 3 werelden bij elkaar komen: aarde, zout en lucht. Het kenmerk is een hoog plateau, boven de 3.500 meter, met toppen van bergen of (zwarte)vulkanen met eeuwige sneeuw, zoutmeren en een eindeloos woestijnlandschap. Het klopt ook nog, we hebben het gezien. Toch wonen er mensen, leven er dieren en kom je zelfs motoren tegen!. Zij liever dan ik.
Het weer was heel mooi: temperatuur rond de 25 graden met een knalblauwe blauwe lucht met een felle zon. Dat is niet altijd geval. Het kan ook flink regenen.
Wij vertrokken uit Salta met bewolking, het is het begin van de regentijd, maar hoe hoger we kwamen des te meer liet de zon zich zien met uiteindelijk een wolkenloze hemel met en wel heel fel schijnende zon. Flink insmeren dus, hoofd bedekt en veel drinken.
Na een stop (lunch) in San Antonia de los Cobres zijn we doorgereden het hoogste punt dat wij die dag hebben reikt: bijna 4.200 meter. Een weg met veel haarspeldbochten, diepe afgronden maar prachtige vergezichten.
Op de weg er naar toe kwamen we langs de zoutmeren. Uitgestapt en rondgelopen. Een dubbele zonnebril is nog niet voldoende: verblindend dat witte landschap.
De zoutmeren lagen nu droog en het zout werd nu gewonnen. In de regentijd vullen de meren zich met regenwater dat uit de bergen komt en langs vulkanen stroomt en zout meeneemt waarmee de meren worden gevuld. De zon zorgt er voor dat het water verdampt en het zout overblijft. Het zout wordt na bewerking gebruikt voor consumptie, veevoer en als grondstof in de cosmetica.
Er moet veel worden gedaan om het zout te winnen. De mensen verdienen helaas het zout in de pap er niet mee. Een ton zout brengt 48 shilling op, nog geen 4 euro per ton!!.
Heel veel beleefd en gezien op deze dag, te veel om allemaal op te schrijven en te laten zien.
Uit de honderden foto’s hebben we er een aantal uitgekozen. Kijk zelf maar.
-
14 December 2014 - 16:08
Wim En Eygje:
Lieve Aad en Hanneke, volgens mij heb je wel een rustdag nodig na zo.n intensieve dag!wat een prachtige en indrukwekkende natuur!Rust lekker uit, dan heb je daarna weer voldoende energie voor het volgende avontuur!groetjeswim en eygje -
14 December 2014 - 23:17
Ingeborg En Daan:
Hallo Hanneke en Aad,
Dat was wel een hele drukke en bijzondere dag! Wat een verhaal, met de foto's er bij maakt het nog meer indruk. Zoveel hoogteverschillen en zoveel prachtige dingen gezien! Bedankt weer dat we mee mochten genieten. We zijn benieuwd naar jullie volgende verslag.
Hartelijke groeten, Ingeborg en Daan
-
15 December 2014 - 06:55
Hans Den Bleker:
Goede morgen Aad en Hanneke
weer een boeiend verslag , en ook hier weer prachtige landschappen
zou ook in de winter een mooie plek voor een rally wezen
mooie foto's erbij , ben ook wel benieuwd naar de rest van de foto's
nog veel plezier en tot later ik zie uit naar volgende bericht
-
15 December 2014 - 08:16
Wil En Henk:
Vrienden,
Het zal een mooi uitzicht zijn geweest, mrt veel indrukken die jullie tot nu toe hebben, wat zal Nederland tegen vallen.
Het ga jullie verder goed -
15 December 2014 - 11:49
Lidy&Johan:
Lieverds,
Mooi verhaal en mooie foto's !
Dat viaduct oogt wat roestig (of was dat de kleur van de verf)....
Die "cantina" en die cactussen geven de indruk dat er elk moment een "posse" voorbij kan komen galopperen uit het Wilde Westen, maar of ze het op die hoogte lang uit zouden houden?
Ach en dat aandoenlijke winkeltje....
Zwijgen we nog maar over de uitgestrekte zoutvelden en de fraaie uitzichten.
Nog veel plezier daar (hier is het vandaag=maandag miezrig en somber).
Liefs,
L&J
.
. -
15 December 2014 - 12:19
Jan Wullink:
Hoi Aad en Hanneke,
Wat bijzonder dat jullie op zo'n enorme hoogte nog een drinkwaterpompstation tegen kwamen.
Wat een afwisselend landschap. Hoge bergen, grote zoutvlaktes, prachtig mooi.
Het viaduct op de 2e t/m 4e foto is wel bijzonder. Zo te zien wordt de brug ook wel zo af en toe door voetgangers gebruikt omdat ze een aantal vluchtheuveltjes aan de zijkant van de brug hebben gebouwd.
De leuke foto van dat kleine meisje doet vermoeden dat jullie je kleinkinderen beginnen te missen.
Nog een heel goede tijd daar.
Groetjes,
Poula en Jan Wullink -
15 December 2014 - 16:56
Reina En Ivon:
Beste Hanneke en Aad,
Ja, heerlijk die rustdagen tijdens jullie reis.
Wat kregen we weer fantastische foto's voorgeschoteld zeg.
Als jullie weer terug zijn, hebben jullie zoveel foto's dat er wellicht geen fotoboek te vinden is waar ze inpassen. Dan maar twee boeken Hanneke, één voor noord en één voor zuid.
Jullie hebben weer erg genoten maken we op uit Aad z'n relaas.
Heel erg jammer dat het treintje niet reed. Met de trein lijkt ons mooier dan met de bus.
Dat er nog mensen wonen en werken/recreëren (voetballen) op die hoogte!
Als de voetballers tegen een team spelen dat op een (veel) lager niveau wonen, zullen ze wel vaak winnen.
Bedankt voor het uitgebreide reisverslag, gaan jullie er ook een boek over schrijven?
Hartelijke groet van de Ter Aarders.
te
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
